دوست کیست ؟

کسی که با او شهامت آن می یابی که خودت باشی،با او روح تو عریان حضور می یابد .

کسی است که از تو می خواهد که صورتک ازچهره برداری وفقط آن باشی که هستی .

از تو نمی خواهد که بهتر یا بدتر باشی .

وقتی با او هستی احساس زندانی را داری که بی گناهی اش به اثبات رسیده است .

نیازی به آن نیست که در برابر او جبهه بگیری .

می توانی آنچه که می اندیشی بر زبان بیاوری ، آنچه واقعا در دل داری .آن ناسازگاری هایی که باعث شده دیگران از تو قضاوت درستی نداشته باشند .

با او آزادانه نفس میکشی .

در برابر او می توانی به نارسایی ها ،حسادت ها ، تنفرها ،اخگرهای شریرانه ،پستی ها و پوچی های وجودت اعتراف کنی ؛و با چنین اعترافی ، خواهی دید که چگونه همه رخت بر می بندند ودر اقیانوس سپید وفاداری دوست محو می شوند .

او درک می کند ، با او نیازی نداری که مواظب باشی ،می توانی با او درشتی کنی ، بی توجه باشی وتحملش کنی .بهتر از همه می توانی با او ملایم باشی ، تفاوتی نمی کند .او دوستت دارد ؛ همچون آتش است که پالایش می کند .

او می فهمد ، آری می فهمد.

با او می توانی گریه کنی ، نغمه سرایی کنی ، بخندی ،دعا کنی .

در آشکار و نهان او شاهد است ، می داند و بر تو عاشق است .

دوست کیست ؟ باز می گویم :

  ” کسی که با او شهامت آن می یابی که خودت باشی . “

                                 "سی ریموند بران "