عشق تجربه ای از واقعیت است . در عشق انسان عاشق نمی شود بلکه به عشق تبدیل میشود.این همان عشقی است که صوفیان به آن وجد می گویند .وجد حالتی است که در آن تو نیستی فقط خدا هست . درآن نور هست و تو از نور متولد می شوی .

لحظه ی هماهنگی مطلق .که ناگهان دری به رویت باز می شود وتو میتوانی درونی ترین هسته ی وجودی خود را که از هزاران خورشید نورانی ترمی باشد را ببینی . تومیتوانی حقیقت را ببینی و آن را لمس کنی.تو دیگر در دیواره های تن و ذهن محصور نخواهی بود ، برای لحظه ای نور میشوی وتاریکی در تو ناپدید خواهد شد

نوری که در درونت روشن میشود دیگر هرگز خاموش نخواهد شد .این نور همیشگی وازلی است یعنی آغاز وپایانی ندارد  تو کم کم با نور خداوندی در هم می آمیزی وبا آن یکی میشوی وآن موقع است که معرفت خداوندی و زیبایی اورا حس خواهی کرد وتازه میفهمی که از هستی جدا نیستی .

آنجاست که دگرگون میشوی . سبک میشوی . عشق میشوی والهی می گردی آنجا تنها سکوتی خالص وجود دارد . شخصیت ناپدید میشود وتنها حضور وجود دارد و نور .........

آنجا معبد عشق است وتو در سکوت ونور نیایش میکنی .وتازه میفهمی که نیایش واقعی سکوتی است که در آن انسان میتواند به خداوند گوش فرا دهد و از میان شب تیره عبور کند وبه طلوعی زیبا برسد ، برانگیخته شود ومعرفت در او بوجود آید وبیدار شود ودیگر هیچ تاریکی یا بهتر بگویم هیچ نا آگاهی در هیچ کجای روحش باقی نمی ماند  .

اینجاست که از نو متولد میشود . به این تولد،تولد معنوی میگویند . در تولد معنوی انسان بصورت روح وعشق بدنیا می آید و میفهمد که هیچ راهی برای پرستش خدا بجزعاشق شدن او وجود ندارد.

هر کجا زندگی باشد ، هر کجا هستی باشد و هر کجا نور، معرفت وسعادت باشد ،خدا هم آنجا ست ...........

وقتی که عشق در وجود ما ریشه میگیرد برای همیشه میماند و میتواند یک درگیری برای تمام عمر باشد .

هر عاشقی میداند که مرگ ، مردن نیست ، بلکه آغاز زیارتی ابدیست............... درخشان